Column: Uitgeschakeld
Het bezorgde hem zo’n dik been, dat zelfs ik er raar van stond te kijken. En ik heb als voormalig röntgenlaborant echt wel veel gekke benen gezien. Een ongeluk zit zoals gewoonlijk in een klein hoekje. Gelukkig had onze zoon nog vakantie en kon hij later met zijn werk regelen dat hij pas na de eerste schaft zou beginnen, om eerst de boerderij te kunnen doen. Dat was alvast een zorg minder.
De meeste boeren hebben de neiging om in geval van een blessure toch zoveel mogelijk door te gaan met werken. Dat was vanwege de klachten bij mijn partner echt geen optie, dus moest zijn vrije tijd op een andere manier ingevuld worden. De droogte en de warmte hielpen mee om kalm aan te doen. Uit verveling nam hij de moeite om te onderzoeken of de tarieven voor het leveren van de stroom anders kon, het zou maar zo kunnen dat dat fiks in ons voordeel uitpakt, of misschien hopen we dat alleen maar. De man die uitleg kwam geven over het verleasen van CO2-certificaten als je op kleigrond boert of op klei-op-veen, zoals wij, kon ook bij gebrek aan wat anders te doen op de warme belangstelling van mijn partner rekenen.
De opbrengsten van dat verleasen blijken nog niet echt een stimulans om minder koeien te gaan melken. Dat wil zeggen, je wordt er financieel gezien bijna niks wijzer van. Dat was niet de uitkomst van het gesprek waar we op gehoopt hadden, maar wel ook goed om te weten. Het mooiste van de afgelopen weken was wel dat onze zoon zijn verantwoordelijkheid nam als bedrijfshoofd. Dat hij niet alleen het werk deed dat hem opgedragen werd, maar ook dat extra stapje liep en volop met ideeën kwam over de toekomst van het bedrijf. Dat was een kant van hem die we nog niet eerder op deze manier gezien hadden.
Zo wist mijn partner een heel vervelende gebeurtenis toch om te zetten in iets min of meer positiefs. Mijn fruithapjes hebben daar vast ook aan bijgedragen. Misschien heeft hij in deze periode wel meer verdiend dan wanneer hij niet geblesseerd was geweest of toch maar had doorgelopen.
Toos van Soest,
melkveehouder in Harmelen
Tekst: Toos van Soest
Beeld: Ingrid Zweers